Romanımın sonu

Kendi romanımızı yaşamıştık seninle
Hem yazarıydık hem kahramanıydık ikimiz de
Adı aşktı,
Her sayfasında emek vardı
Güven vardı her satırında
Sen kokardı romanımız tepeden tırnağa
İçinde menekşe kurularım saklıydı
Kaybetmeyim diye sayfaları
Hem koklardım hem saklardım menekşe kurularımı
İçime çektikçe bir kez daha aşık olurdum
Yeniden süslerdin dünyamı
Ne riya vardı ne de yalan etrafımızı sarmıştı
Her gün başucumuzdaydı
Okurduk hiç sıkılmadan
Yaşardık ilk sayfasındaki gibi doyasıya aşkımızı
Kıskandırırdık belki de aşka inanmayanları

Varımız yoğumuz herşeyimizdi, bizi hayata bağlayan
Hem düşlerimiz hem çiçeğimizdi o roman
Gönül köşkümüzün baş köşesindeydi her zaman
Saklardık tek hazinemizdi, kıymetlimizdi
Satın alamazdı kimse bir araya gelse de yedi cihan
Herkes özenirdi romanımıza, herkes hayran
Nazara mı gelmiştik bilinmez ki
İşte o an;
Günlerden pazartesi; olmuştu olan
Bir fırtına çıkmıştı köşkümüzün etrafında
Her yer toz her yer darma duman
Ve şöminenin ateşi fırtınayla yayılmıştı köşkün içine
Estikçe esiyor, yandıkça yanıyordu gönül köşkümüz
Yavaş yavaş içten içe
Romanımızda mahkum olmuştu bu ateşe
Her sayfası bir bir yandı
İçim çekildi inceden inceye
Yangın be... bildiğin yangın işte
Ne dur demekten anlıyor ne başka söz dinliyor
Romanım kül olmak üzere cayır cayır yanıyor
İki puslu göz bu yangını seyrediyor
Çaresiz...
Ağlamaklı kaderine isyan ediyor
Ve... yıllardır biriktirdiği emek
Bir çırpıda kül oluyor
Artık çok geçti
Romanımız bitiyor yalnızlığımın hikayesi başlıyor.
__________________